Ana María Moix, a Nena, como aínda lle chamaban os seus amigos da “gauche divina”, desapareceu. En silencio e de puntillas. Coa mesma dignidade que mantivo ata o final.
Irónico, flamante, mordaz, irredutible... Déixanos moito máis que unha excelente obra literaria, dános o exemplo dunha vida sen armarios e sen xeonllos.
Hai un neno pelirrojo que a busca polas rúas do Eixample e Walter pregúntase por que marchou. Pero seguro que nalgún lugar hai un Bocaccio celestial e alí no bar agardarán Terenci, Barral, Gil de Biedma e moitos outros para tomar a última copa, outra máis, e se é posible bailar un vals máis negro que a noite.
Hai só un ano declarou nunha entrevista: "Quizais teña idade suficiente para aceptar que teño que ir". Aceptación versus renuncia.
Non hai tempo para as flores.
Montse Trillo, directora de contidos de Gayles.tv
