Guillem Clua publica en Twitter unha carta dirixida a Inés Arrimadas que se fai viral en poucas horas
GAYLES.TV.- O formato de chilro non é alleo a Guillem Cluá, foi a plataforma na que publicou a súa historia de ficción sobre dous soldados do Primeira Guerra Mundial baseado nunha lápida que, inusualmente, contén dous nomes: Emili e Xaver. Del resume o Wikipedia que é dramaturgo, guionista, director de escena e xornalista e dende hoxe engadiremos que é autor dun texto demoledor para Cidadáns e especialmente para un dos seus dirixentes, Inés Arrimadas.
Un fío de 23 publicacións, 23 perlas para desenmascarar políticas que, ademais de ignorarnos, nos tratan de idiotas. E o dito di "Quen non queira po non vaia á eira". Pero Inés é teimuda e os golpes choven sobre ela coma balas porque é ignífuga. Arrastra unha mochila chea de discusións polos platós para negar o ridículo permanente que supoñen as súas viaxes á época. E así se ve o seu cabelo.
O texto de Clua non debe perderse na efémera présa de Twitter, por iso hoxe, por respecto e agradecemento a Guillem, quixemos recollelo aquí na súa totalidade e en formato editorial porque, entre todo, identificámonos co seu contido. . Desfrútao.
“Querida Inés, non podo deixar de mirar esta foto. Esa mirada brillante de ledicia radiante, de misión cumprida, de agasallos de Nadal recén inaugurados. É a mirada da nena que cumpre os seus soños, a da vitoria a pesar de todos e a pesar de todo.
Encantaríame ver esa mirada no teu rostro noutras circunstancias. Era a mesma mirada que tiñamos todos, o millón e medio de asistentes á manifestación do #Orgullo do sábado.
Celebramos os primeiros 50 anos de Stonewall, o comezo da loita, o longo camiño que nos permitiu saír do inferno, e para iso, homenaxeamos aos maiores, aos pioneiros que romperon a cara para que hoxe puidesemos gozar de algo próximo á igualdade.
Tiñamos ese look listo, o mesmo que ti. E tamén o berro na gorxa e o sorriso sempre aceso, adornado de purpurina, música e amor, e sempre na lembranza, a certeza de que todos xuntos estamos mellor, de que nada se consegue se non imos xuntos.
Todo isto deu sentido ao noso Orgullo e alimentou a esperanza dun mundo mellor para todos, ata que apareceches.
Apareceches sen ningunha intención de compartir o motivo da manifestación. Nin sequera quixeches asinar o manifesto que permitira que o teu partido participara sen problema.
Non o podías asinar, porque iso significaba denunciar os teus pactos coa extrema dereita, aos que negabas ter alcanzado. Pactos que chegastes en Andalucía e dos que hoxe temos unha foto en Madrid.
Apareceches cunha pancarta que dicía "Imos ao Orgullo". Nin unha reivindicación para o colectivo, nin un recordo para os ausentes, nin un ápice de solidariedade cun colectivo discriminado que só loita pola igualdade.
Apareceches cun lanzallamas e cargado de gasolina, para destruír a memoria dos que queriamos honrar. Alí só importabas ti, ti e a túa axenda, aparecendo nos medios, debuxando un groso veo sobre os teus pactos cun partido que nos odia.
Había que falar doutra cousa custe o que custe. Alí as vítimas tiñas que estar ti. E a estratexia estaba clara: levas a cabo en Cataluña, en Euskadi, no 8M (lembremos o "feminismo liberal")... agora non ías ser menos.
Coma sempre, a túa intención era pegarlle ao can ata que te morde e despois mostrar a ferida aos medios. Pero foiche mal. Ninguén te mordeu. Non tomamos o isco. Estabas rodeado de cámaras e ningunha delas gravou nada.
Tiveches todo o noso desprezo. Si, por suposto. Aínda o tes e sempre o terás polo que intentaches facer, pero Non houbo violencia, non houbo agresión, só houbo un rexeitamento profundo, profundo e unánime.
E a pesar diso sorrías. Porque sabes que o conseguiches, que rompeches consensos antes incuestionables, que os medios de comunicación che deron unha plataforma para presentarte como vítima, cando a realidade é que nunca foi vítima de nada.
Serás vítima cando te despidan do teu traballo por ser LGTBI.
Serás vítima cando che cuspen no metro por bicar á túa moza, como acaba de pasar en Barcelona.
Serás vítima cando te peguen en Chueca porque non camiñas ben.
Serás vítima cando che queiran impoñer a terapia de conversión para que ames ou sexas o que un bispo considere correcto.
Serás vítima cando os teus representantes políticos che digan que es un cidadán de segunda ou te converten nun paria "que deixa fedor nas rúas".
Serás vítima cando os teus dereitos sexan moneda de cambio para que un partido que se chama liberal ocupe catro escanos nun concello.
Serás vítima cando formes parte dun colectivo discriminado que sempre se defendeu con dignidade e sen violencia e a pesar diso chámanche fascista.
Serás vítima cando os medios che chamen “gaytasuno”, “a manada de Marlaska” e outras sutilezas e a ninguén se lle dea voz para defenderte.
Pero nada diso che pasou. Por iso non entendo o teu sorriso... Ata que me decate diso O teu non é o sorriso da vítima que deixou de selo...
… pero o sorriso do verdugo. E tanta alegría nos teus ollos, debería darnos calafríos a todos."
GRAZAS, GUILLEM!
Fuente: elNacional.cat, Twitter Guillem Clua
Imaxe: chilro
GAYLES.TV
Televisión en liña
