NOVAS.- Só no mundo da maxia ten tanta presenza a palabra invisible como no ámbito LGTBI. Pídese visibilidade, denúnciase invisibilidade, incluso nalgunhas asociacións atopamos comisións de visibilidade, é dicir, quen se enfronta aos medios cando por algún motivo nos convertemos en noticia.
Soñar con ser invisible, con ser invisible, é unha fantasía infantil recorrente, que volvemos experimentar na idade adulta cando sospeitamos de infidelidade ou simplemente cando, tras unha separación, pagaríamos o que non está escrito para poder ver á nosa ex-parella. durmindo ou que foi por última vez. Fóra destas situacións, ser invisible non é unha ganga porque significa non existir.
Foi a esa etapa de inexistencia que Mahmoud Ahmadineya, entón presidente de Irán, condenou a miles e miles de homes e mulleres no seu país. Foi durante un discurso pronunciado na Universidade de Columbia en Estados Unidos hai 8 anos onde, preguntado polo tema da diversidade sexual, respondeu: “En Irán non temos homosexuais como no teu país. "Este fenómeno non existe en Irán".
Así comezou a estraña epidemia que aínda ninguén puido explicar con claridade. Cada vez que dous homes se bicaban desaparecían, cada vez que dúas mulleres acariciaban os seus corpos espidos, desaparecían en aromas sutís que quedaban flotando nas conciencias dos cegos. Porque non hai peor cego que aquel que non quere ver e negar a existencia do desexo alleo, da existencia allea, non o fai desaparecer, só o oculta.
Esa situación é a que soubo plasmar, cunha delicadeza que transforma a traxedia en lírica, o artista de orixe iraní Laurence Rasti. Nunha serie de fotografías publicadas pola revista Noticias de PlayGround, o fotógrafo transforma a censura en globos, a negación en flores, en fin, a invisibilidade en poesía.
A semana pasada aprendemos iso Christelle Nangnou, unha muller lesbiana de Camerún, obtivo asilo político en España tras pasar 24 días detido no aeroporto de Barajas en Madrid. Nun primeiro momento, as autoridades españolas denegaron asilo, pero a defensa de Nangnou recorreu ante o Tribunal de Dereitos Humanos de Estrasburgo, que paralizou a extradición. A actuación dun grupo de deputados das Cortes conseguiu finalmente salvar a Christelle do inferno do regreso ao seu país. Fixérona visible e digna.
Haberá quen diga que só é un estoxo, unha agulla nun palleiro, un xesto para aparecer nos xornais. No Talmud lese que "Quen salva unha vida, salva o mundo enteiro". Sigamos facendo visible o invisible e acollendo aos que foxen do inferno.
Gayles.tv
Televisión en liña
