O testemuño brillante, lúcido e conmovedor do pai dun neno transexual
GAYLES.TV.- Son tantas as historias de silencio, de armario, de ameazas, de escarnio, de incomprensión e tanta dor acumula ao longo do tempo por miles de persoas que non puideron ser quen eran, esa lectura. un texto como o de Emilio García, “Un ano con J.” no Huffington Post», non pode menos que conmovernos profundamente.
Emilio, que é ex presidente e membro do consello de administración de ASTIC, escribiu unha carta de homenaxe ao seu fillo J., alguén a quen, como di nun dos primeiros parágrafos, “asignáronlle ao nacer un xénero que pronto comezaría a descubrir que non sentía”. Lendo e relendo a escrita descubrimos pouco a pouco que é o que tanto nos move e é o inmenso amor dese pai polo seu fillo, non a aceptación, nin a tolerancia nin a comprensión, é moito máis, é a reivindicación absoluta. da diferenza, a alegría de ser o seu pai e sentilo como “un golpe de sorte”, como todo o escaso, como o trevo de catro follas ou a estrela fugaz que cruza o ceo.
É un texto cheo de poesía, de tenrura, de orgullo, onde o único loito que se sente é o dos “doce anos que perdemos por ter a J. connosco”. E aínda así, traspasando a fronteira da xenerosidade, escribe: "É un privilexio inmerecido estar con J. no tempo da esperanza cando non sabía como estar con el o suficiente no tempo da dor". Sen palabras.
Só nos queda reproducir aquí íntegro este marabilloso texto para que o gocedes e agradecerlle a Emilio por querer compartir a súa felicidade, a súa tenrura e a boa nova da chegada de J. ao mundo despois do que o seu pai chama “ nacemento que "Durou dezaoito anos".
“Crucei a fronteira dos cincuenta anos coa seguridade do gran Manuel Vázquez Montalbán, coa certeza de non ter idade para cambiar a miña visión do mundo. E aos cincuenta e esa visión permanece inalterada, reforzada aínda máis despois do primeiro ano de convivencia co meu fillo, J. Parece estraño dicir cando acaba de cumprir a maioría de idade, pero ata hai uns anos era unha mera sombra agochada no intimidade familiar. Despois de toda unha vida agochado, J. decidiu deixar de facelo. Tan sinxelo e tan difícil coma iso. Reclamate como diverso e expresa a todos os que te rodean o teu desexo de avanzar cara a quen es.
Un trevo de catro follas, unha estrela fugaz... atoparse co escaso é sinal de sorte. Algúns datos din que o meu fillo é un de cada dez mil, outros que é un de cada corenta mil. Ser o seu pai é un golpe de sorte. Verlle todos os días é unha lección de vida e de resistencia. Á súa idade, xa tivo que librar máis batallas das que moitos de nós teremos que enfrontar na nosa vida. Foron as primeiras loitas da guerra pola súa propia identidade. E aínda quedarán infinitas batallas por librar. Moitas veces os nenos parécensenos. Moitas veces superannos no que máis valoramos, porque aprenden das nosas contradicións e debilidades.
Ao meu fillo asignáronlle un xénero ao nacer que pronto comezaría a descubrir que non sentía. A diferenza dos que naceron por cesárea, veu ao mundo chorando. Quizais foi tan pronto como tivo coñecemento do erro de xuízo médico-administrativo que a cualificaba como muller. Hai só uns meses que puido modificar o rexistro civil. Queda atrás un nome e un xénero que nunca deberían ser relevantes. Aínda que para iso, foi necesario demostrar unha vida de dor, os anos de tratar a confusión de sentirse diferente. Sométese ao absurdo legal que fai da identidade unha enfermidade. Canto máis humano sería clasificarnos a todos simplemente como persoas!
Camiñando con J., a súa andaina é máis doada xa que decidiu vivir de acordo co que sempre foi: o neno que quería renunciar á saia e pediu pantalóns como os demais nenos nos seus primeiros días de escola. Sinais de identidade que se difuminaron no ruído da nosa cultura e educación herdadas recibidas. Con canto máis contundencia tería protestado pola petición do meu fillo á escola se entendera realmente a mensaxe. A súa escola de toda a vida, que doce anos despois pedín que se chamase e que o tratasen como quen era. Xa non tería aceptado un "non" como resposta. Graduouse en segundo de bacharelato co seu nome, rematamos o seu período escolar onde debíamos comezar. Doce anos que todos perdemos por ter a J. connosco. Canta máis xente coma o meu fillo non o vai gozar porque non hai ninguén ao seu redor que identifique a súa realidade nin coñeza as ferramentas para rescatalos.
A dor é a ausencia total de esperanza. Non sentín pena porque o meu fillo deixará de vivir como nunca foi. Sentín dor cando as súas cicatrices nos mostraron o preto que estabamos de perdelo. Non había esperanza cando pasaba longas horas durmindo, soñando con cruzar o espello que reflectía a imaxe de quen non era. Aínda hai imaxes del daquel tempo pola casa, un tempo que cada día parece máis afastado. É estraño saber agora cantos desacordos e incomprensións se podían agochar tras aquel rostro infantil, imaxinar o seu sentir estraño ás regras binarias do seu entorno. Ao seu carón comezan a aparecer fotografías de quen é, uns ollos cunha vida por diante. É un privilexio inmerecido estar con J. no tempo da esperanza cando non sabía estar con el abondo no tempo da dor.
Facer visible a asistencia para o teu transporte público é unha tarefa sinxela. A súa valentía dá forza a todos os que estamos preto del. J. afronta cada paso que o achega a si mesmo cun sorriso. O tratamento hormonal mensual e, en poucos días, a súa primeira intervención cirúrxica para adaptar o seu corpo aos seus sentimentos. O difícil non é estar con el todos os días, o difícil é entender a quen quere perpetuar e reforzar as barreiras que lle impiden ser quen é. Por que che molestan tanto a diferenza e a diversidade? Pero non importan. Os importantes son o meu fillo e moitos que son coma el. Os importantes son todos aqueles que os apoian cada día na recuperación da súa identidade, como no seu caso a Fundación Daniela.
Si, o primeiro ano con J. foi un ano vivido intensamente. Con présa, ás veces alguén di detrás de nós ou diante de nós. Que intenten nacer nun parto que dure dezaoito anos. "O meu fillo xa esperou demasiado para comezar a vivir".
Fuente: Huffington Post
GAYLES.TV
Televisión en liña
