Ez gaude hilda

Roy Galán idazleak hemen berreskuratu nahi izan dugun Bartzelonako LGTBI Zentroaren aurkako erasoari buruzko testu bat argitaratu du Facebooken.

GAYLES.TV.- Roy Galan idazle galiziar bat da, berrogei urtera hurbiltzen ari dena bere eskuan argitaratutako hiru libururekin (horietako bat oso berria, bide batez, "Inor ez zure barruan"). Zuzenbidean lizentziatua, baina lan sortzaileagoetara bideratu du bere ibilbidea, literatura, ilustrazioa, argazkilaritza. Eta badirudi dena ondo egiten duela, ren osagarria izateraino El País bere argazki-lanerako talentu berri gisa aitortu zuen.

Baina bere testu bat izan zen Facebooken irakurri genuena, eta horrek gaur hemen, Gayles.tv-en, argitaratu nahi izatera eraman gaitu. Ez bakarrik ematen duen emozionaltasunagatik eta bere izaera errebindikatiboagatik, baita kalitate literarioagatik ere, lan onagatik eta ematen duen konpromisoagatik. Joan den asteburuan izandako erasoaren berri ematen digu Bartzelonako LGTBI Zentroa.

Irakurtzeak balio dezala gertatutakoaz hausnartzeko, inguratzen gaituen barbarismoaz eta faxismoaz eta, zergatik ez? Idazle bikain eta pertsona hobe hau ezagutzeko aukera ezin hobea izan dadila. Bere webgunean berari buruz irakurri dugun definizioarekin geratu gara: “Roy Galánek idazten ikasi aurretik idazten du. Idazlea baita amesten duena ere, letra bakoitzaren atzealdean mundu bat dagoela jakitun, eta hori ez ote den benetako mundua galdetzen uzten gaitu..

Hemen daukazue bere testua:

"Gorrotoa beti da erabaki bat.

Norbaitek erabakitzen du RIP LGTBi legea lurrean idaztea.

Norbaitek Bartzelonan inauguratu berri den LGTBI zentroaren kristala apurtzea erabakitzen du.

Idatzi hilda gaudela.

Ez, ez gara.

Historian zehar gizaki bat hil daitekeen era guztietan hil izan garen arren.

Alferrak eta lapurtarrak garelako espetxeratu gaituzte, deskarga elektrikoak eman dizkigute gure gaixotasuna sendatzeko, tiro egin eta lubakietara bota gaituzte, jazarri, iraindu, txutu eta jipoitu gaituzte, afektuak kendu, gu maitatzeari uzteko mehatxua egin dute ez badugu.Aldatu egin gara, gure "sekretua" esateko xantaia egin, estigmatizatu eta birus bat eramatea leporatu digute, baztertu eta diskriminatu gaituzte eta etxetik kanporatu gaituzte, errudun sentiarazten saiatu dira, Infernua izan ezik ezer onik merezi ez genuela pentsatzeko, ginela izateak gaizki zegoen zerbait.

Eta gero beren estandarren arabera “onartu” gintuzten, haien normaltasun motak betetzen bagenitu bakarrik. Elkartu zaitezke baina hori ez da ezkontza, ez nahastu, ez ezazu zure familia deitu edo ez hazi inor, familia baita nik esaten dudana familia dela, Jainkoak nahi zuen bezala homosexualak dira eta ez karroza zoro horiek, utzi beren tokian egiten dituzte beren gauzak eta ez gaituzte molestatzen, zein dibertigarriak eta guapoak diren, zer pena neskak ez dituzten gustuko, ezin duzu ezer kontatu, oso femeninoak direlako da.

Hori horrela izan ez denean eta “gogaikarria” egon garenean, minduta eta haserretu egin dira gu ez garela izan behar zutena ikusi dutenean: Ikusezina.

Baina nahikoa da existitzen ez garela itxuratzearekin.

Gure existentziari buruz edonork pentsa dezakeen arren gabiltzalako.

Ez dugu inoren munduan sartu behar.

Mundua ere gurea baita.

Ez du axola zenbat molestatzen dituen.

Beldurrez maite gaituzte, baina gure pozarekin borrokatzea erabaki dugu.

Poza eta maitasuna ere erabaki bat direlako.

Hatzekin kateak egin.

Muxu eman gaitzazu.

Inbaditu kaleak gure sentimenduen presentziaz.

Harrotasunez bizi.

Inoiz atzera egin gabe».