A colonia de prisión agrícola onde Franco redimía aos homosexuais
EDITORIAL GAYLES.TV.- Este non é o espazo axeitado para estudos históricos reflexivos, pero de cando en vez paga a pena recuperar anacos da nosa historia máis recente antes de que caian no esquecemento. Porque o problema da historia radica en que, ademais de que sempre a contan os vencedores, o paso do tempo tende a desvirtuar os feitos, ás veces ata a negación, e cando morren os que foron testemuñas presenciais, e cando o paso do tempo tende a desvirtuar os feitos. corre o risco de que caian infamias atroces.no máis absoluto esquecemento.
Hai apenas un mes, un deputado de Esquerra Republicana, o Sr. Gabriel Rufian Nunha intervención no Congreso dos Deputados, criticou que barrios enteiros sigan levando o nome da Xeneral Yagüe, tristemente coñecido polo mal nome de “Carnicería de Badaxoz”. Foi o responsable das violacións, amputacións e mortes de 4.000 civís encerrados na praza de touros de Badaxoz. El mesmo recoñeceu os feitos, alegando que a súa columna non podía seguir avanzando con esa carga de civís e que se os deixaba con vida volverían proclamar a República. Pois agora resulta que a filla de Yagüe nega os feitos históricos, referíndose a eles como “o mito de Badaxoz”, unha mentira. Que vaia a señora Yagüe a Badaxoz e pregunte, a ver que lle din.
Por iso é importante coñecer a historia e aprender dela, para non ter que vivila de novo. E hoxe queremos falarvos dun lugar maldito na memoria colectiva dos homosexuais durante décadas: a Colonia Penitenciaria Agraria de Tefía na illa de Fuerteventura, triste símbolo da amargura coa que o franquismo perseguiu e condenou a homosexualidade durante décadas. O centro foi supostamente concibido como un lugar de "rehabilitación mediante disciplina laboral saudable" para os condenados polo "Lei de vagabundos e criminais", rufiáns, proxenetas, preguiceiros e inadaptados sociais de todo tipo, pero sobre todo homosexuais.
Tefía construíuse nos terreos áridos dun antigo aeroporto, un deserto pedregoso sen auga nin vestixios das mínimas condicións de vida onde decenas de homes foron sometidos durante anos a malleiras, insultos, humillacións constantes e traballos forzados. Levar auga do pozo, cavar cunetas, romper pedras nas canteiras, levantar muros e todo iso baixo o duro sol da illa. Ao trato inhumano súmase a falta absoluta dos alimentos mínimos imprescindibles; os homes que chegaron sans saíron adelgazando 40 quilos ou máis. Segundo o testemuño de Octavio García, antigo preso: “o peor foi a comida, batatas enraizadas, arroz con gorgojos, un pan pequeno para todo o día. Vin alí homes que entraban con 87 quilos e quedaban en 45”. O propio Octavio refírese, “Alí vin as malleiras máis atroces dos pobres presos (…) e o único motivo para ser detido foi ser un maricón”.
A Colonia Agraria Tefía pechou o 21 de xullo de 1966, silenciando tras os seus muros historias de crueldade, abusos sexuais e explotación de homes cuxo principal delito eran os modais afeminados na súa forma de expresarse. O terrible testemuño de Octavio serve de exemplo do trato que recibiron os presos en Tefía e está recollido na novela de Sosa Machín “Viaxe ao Centro da Infamia”. Aínda que o pasado non debe frearnos, non debemos esquecer que as nosas liberdades actuais están fundadas no sufrimento e sacrificio das xeracións que nos precederon.
Fuente: eldiario.es
GAYLES.TV
Televisión en liña
