Ekai, un mozo transexual de 16 anos, quitou a vida na casa familiar de Ondarroa
GAYLES.TV.- As noticias, os xornais din iso Ekai suicidouse, que se quitou a vida e poderiamos titular, como hai dous anos, aquel tristeísimo "Alan suicidouse", un máis. Pero non, porque Ekai non se suicidou, suicidáronse eles, suicidouse a transfobia, suicidouse a burocracia, eses “moi malos tempos” dos que el mesmo falaba hai uns meses na Sexta. Ekai perdeu as ganas de vivir as moitas batallas libradas pola súa identidade, a loita por conseguir un cambio de nome no rexistro, a estrañeza dun DNI que non te representa, a longa espera do Hospital de Cruces Proporcionaríalle un tratamento hormonal que necesitaba como o aire que respiraba e que nunca chegou, que xa non chegará, que xa non necesita. Ekai quería que os profesores e alumnos do instituto onde estudou recibisen formación sobre transexualidade e identidade de xénero e queríao porque necesitaba máis que nada no mundo que se entendese, que se coñecese a súa realidade, que se respectase. "Demasiadas batallas diarias para un adolescente", é a frase de Servidor Bea, portavoz de Crisálidas, a que mellor expresa o acontecido.
Por iso afirmamos que Ekai foi asasinado porque moi probablemente se puidera ser quen era, se puidera recoñecerse no seu corpo e na súa identidade e se fora respectado e aceptado por iso, probablemente insiste, a súa nai non o atoparía sen a vida no teu cuarto.
O verbo suicidarse conxúgase no reflexo, eu suicídome, ti suícidas, el se suicida... por iso o titular deste artigo é imposible e irregular, porque se supón que ninguén se suicida. Puramente surrealista, admite un pretérito perfecto que Ekai nunca poderá conxugar, "suicidínme" e un imperativo en segunda persoa que arrefria o sangue nas veas, "suicídate". E é ese imperativo que como sociedade fracasada combinemos a coro con todos e cada un dos nenos, nenas e adolescentes aos que se lles nega algo tan básico como deixalos ser quen son.
Compartimos aquí o comunicado de Chrysallys Euskal Herria que expresa toda a dor e a indignación que hoxe nos inunda:
Na mañá do 15 de febreiro, as familias de Chrysallis Euskal Herria recibimos por WhatsApp a peor noticia na que compartimos as nosas alegrías e tristezas. Ana contounos que atopara morto ao seu fillo Ekai, de 16 anos.
A inmensa dor de Ana e Elaxar tamén é nosa, como o foron as súas batallas. Batalla para lograr un cambio de nome no rexistro; batalla por recibir o tratamento hormonal que precisaba na “unidade de xénero” de Cruces que nunca chegou; batalla para que no seu instituto se adestrase para que a comunidade escolar puidese comprender a súa realidade e así poder respectala, e que non se fixera... un cúmulo de batallas diarias. Demasiadas para un adolescente, neste caso. Perdemos esta batalla como sociedade e ninguén pode devolver a Ekai á vida.
Pero seguiremos loitando. Pola memoria de Ekai. Para aqueles nenos e nenas que aínda están pendentes de recibir o tratamento que precisan no Hospital das Cruces. Para aquelas nenas e nenos aos que se lles negou o cambio de nome. Por todas aquelas nenas, nenos e mozos aos que se lles nega unha e outra vez a súa identidade. Para os que virán despois. Por unha lei que os protexa. Por unha sociedade informada que entenda e acepte os feitos da diversidade e na que estas nenas e nenos poidan medrar, poidan despregar todo o seu potencial, poidan vivir. Para que ninguén teña que pasar nunca máis polo que están a pasar Ana e Elaxar. Coas bágoas nos ollos e o corazón partido, Ana, Elaxar eta familia, maite zaituztegu.
Con todo o cariño e apoio a Ana e Elaxar, os pais de Ekai.
Fontes: elpais.com, chrysallys.org.es
GAYLES.TV
Televisión en liña
